Waarom hebben we toch zo de neiging om alles in ons eentje uit te vogelen? En masse zijn we individueel bezig met persoonlijke ontwikkeling, zelfontplooiing of hoe je het ook noemt. Ook ik heb die neiging om dingen zélf uit te willen vogelen. Bijvoorbeeld toen ik dit jaar startte als ZZP'er na 11 jaar loondienst. Bottom line: we zijn gemaakt voor connectie en kunnen het niet alleen. En dat is helemaal gezond en normaal.
2022 was tot nu toe een behoorlijke rollercoaster werk-wise. Vanaf januari eindigde op mijn initiatief mijn contract bij de werkgever waar ik 11 jaar in dienst was geweest en stond ik op eigen benen. Zelfstandige Zonder Personeel. Of, de wat stoerdere titel ‘ondernemer’. Hoe je het ook wendt of keert, ik moest er zélf wat van maken.
Dus als de sodefluitjes ging ik daarmee aan de slag, het ‘vormgeven van m’n bedrijf’. Plannen maken, doordenken, wijzigen, nog een beter plan maken. Tachtig webinars volgen. Beginnen aan een boek. Het idee weer wegleggen. Dan opnieuw beginnen aan een boek. Een blog. Een website. Een methode. Een podcast. Instagram wel. Instagram niet? Nee, Instagram wel. Gestuiter alom. Zoeken zoeken zoeken.
Maar hoewel ik liep te klooien met de vorm, wist ik en weet ik nog steeds heel goed mijn inhoudelijke focus: mensen helpen met het vinden van een compassievolle houding richting zichzelf en van daaruit meer voelend te leven, in plaats van alleen in dat knarretje rondjes draaien.
Maar de vorm dus, het HOE en het WAT bleef maar vaag.
Online counseling?
Online modules?
Retraites?
Soort hybride concerten (omdat ik ook muziek maak @helenamaria_songbird)?
Een boek?
Een training?
Steeds weer bleef ik zelf in rondjes draaien in mijn eigen knarretje. Onzeker of ik het wel in me had. En natuurlijk kwam dán de ontmoedigende vraag van binnen: wie ben JIJ dat je denkt dat je mensen hiermee kan helpen, als je er zelf ook last van hebt?
In de tussentijd bleef ik het contact koesteren met gelijkgestemde zzp’ers/ondernemers in mijn omgeving, waarvan ik voelde: dit is iemand die hetzelfde doel heeft en het hart op de juiste plaats.
Maar vorige week, toen ik net weer was gestart na mijn vakantie, voelde ik direct weer de stress en de zwaarte en de verantwoordelijkheid op me drukken. En ondanks mijn vakantie van drie weken voelde ik me MOE.
En vorig weekend resulteerde dat in een moment tijdens het schoonmaken - ja, dat zijn altijd van die momentjes... - waarin God me leek uit te nodigen om... de controle los te laten.
(SAY WHAAAAT?!)
Controle loslaten.
De keuze om dat te doen ging met veel tranen gepaard. Maar de opluchting die daarna kwam was goud. Ik zeg het je eerlijk, het voelde alsof de zon doorbrak.
Controle willen hebben en dingen in je eentje proberen te fixen gaan vaak hand in hand. Als we het allemaal zelf kunnen bepalen, hopen we dat we lekker grip op alles kunnen houden.
Maar als we de teugels laten vieren, en anderen durven laten meekijken en samen met anderen verantwoordelijkheid durven dragen... gebeuren er wonderlijke dingen.
Want weet je wat het mooie is? Na dat moment van controle loslaten, zijn In de afgelopen week ineens een aantal samenwerkingen en contacten zó tot bloei gekomen. Ik voel mijn energie weer stromen, ik voel me gezien, Ik voel me niet meer ploeteren.
En ineens wordt ook het WAT en HOE van wat ik wil doen weer helder.
En ik wil niet dat dit zo’n persoonlijk praatje lijkt om uiteindelijk iets aan je te verkopen (ik heb daar zo’n hekel aan), maar mijn vreugde is zo groot:
Er komt een weekendretraite vol rust en meditatie en stilte en wandelingen aan waar ik samen met een collega coach vorm aan geef en ik krijg zoveel energie van die samenwerking. Ik zou het absoluut niet alleen kunnen.
Ik ben afgelopen week benaderd door een collega muzikant die met me wilde samenwerken en het enthousiasme en de inspiratie en connectie spat ervan af. Dat wordt heel gaaf.
En het boek dat ik aan het schrijven ben heeft weer een enorme impuls gekregen dankzij een heerlijke wandeling die ik vorige week maakte met een andere collega coach.
Allemaal samenwerkingen met mensen met dezelfde mindset: hun talenten en vaardigheden inzetten voor anderen, om de wereld een klein beetje mooier en zachter te maken.
Ik geloofde in de leugen dat ik het alleen moest doen. ‘Zelfstandige’. Nou, de ballen ermee. Ik kan dit helemaal niet alleen.
En dat geldt voor het hele leven. We zijn zo vaak in ons eentje aan het aanklooien.
We proberen te veranderen, zelfontwikkeling, zelfontplooiing, hoe je het ook noemt.
Een nieuw boek lezen, een nieuwe methode proberen, een nieuw inzicht krijgen, een nieuwe goeroe volgen, een nieuwe baan vinden, een nieuwe persoonlijkheidstest doen, een nieuw sportschoolabonnement om te starten. Allemaal dingen die we meestal ALLEEN doen – tenminste, als je op mij lijkt.
Maar we zijn niet gemaakt om zoveel alleen te doen.
Ik word ik in het gelaat van de Ander. - Levinas
Deel je hart met anderen. Het is het risico waard.