Ik voel me beter als ik bewust het alledaagse omarm. Stress vermindert, mijn focus verbreedt. Dít is het leven, ik hoef niet te wachten met leven tot ik op een bergtop in Guatemala zit.
Ik voel me zoveel beter sinds ik één overtuiging bewust vervang door een nieuwe (steeds opnieuw). De oude overtuiging is: 'elke dag moet bijzonder zijn'. De nieuwe overtuiging is: 'omarm het alledaagse'.
Het idee dat elke dag speciaal moet zijn, vol van bijzondere ervaringen en uitzonderlijke prestaties bruist in onze cultuur. 'Leef elke dag alsof het je laatste is!' hijgen de Instagram accounts. 'Haal alles uit het leven!' met foto's van de meest prachtige vergezichten in de bergen van Guatemala, of Pakistan, of weet ik veel waar.
Maar die overtuiging kan een zwaar gewicht zijn om mee te zeulen. En me beletten om rust te vinden in het kleine, het normale.
Wanneer ik omarm wat zich op supernormale dagen aandient, leer ik te leunen. En zie, ruik, hoor, proef en voel ik details die ik anders over het hoofd zie, omdat ik zocht naar 'spectaculaire vergezichten'.
Ik voel ontspanning zodra ik die verwachting loslaat. Ik voel me anders in m'n lijf als ik een dag met Benjamin 'het gewone' in drink.
Een luier verschonen. De vaatwasser uitruimen. Stickers op een vel papier. Naar buiten voor een wandelingetje. Een boodschap doen. Snot afvegen. Maar ook op werkdagen en in het weekend werkt het zo.
Ik voel mega veel verschil in mijn stresslevels als ik aan het begin van de dag zachtjes tegen mezelf zeg: 'dit mag een normale dag zijn. Dat is meer dan genoeg. Ik hoef geen gekke capriolen uit te halen, of groots te presteren. Ik mag heel gewoon één dag leven.'
Als ik me daaraan overgeef, aan die uitnodiging, dan voel ik m'n schouders zakken.
Ik word ook intentioneler. Alle klusjes die ik zag als 'even tussendoor', Als schijnbaar 'onbelangrijke' taken, die me stiekem afhielden van 'het echte leven' - dacht ik - mogen er ineens helemaal zijn. Ik mag er tijd voor nemen. Ik doe ze in een kalmer tempo en dat voelt goed.
Ik word ook minder ongedurig door al die ogenschijnlijk onbelangrijke taken. Mijn diepe hekel aan huishoudelijke klusjes vermindert - wie had dat gedacht, maar het is echt zo. Ik waardeer ze meer, omdat de rust die ze mij en mijn gezin brengen een groot goed is.
Dit ís het echte leven.
En ineens vertraag ik. Want er hoeft niet meer dan dit.
M'n hartslag zakt.
M'n focus verbreedt.
Ik geniet meer, zonder dat dat móet.
Ik merk meer dingen op.
Kleine grapjes van m'n zoon.
Ik kijk hem vaker in zijn ogen, in plaats van afgeleid te zijn door wat ik nog wilde - maar waar ik nooit aan toe kom.
Fluitende vogels.
Ik voel me dieper tevreden.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou nog steeds van speciaal. En leuk. En vakantie. En projecten. En presteren. En dat is 100% toppieknal. Echt geen probleem.
Maar mijn ziel wordt rustig als die projecten mogen groeien op een voedingsbodem van normaal en tevreden en goed genoeg. M'n hele leven komt in een fijner ritme, waardoor ik connectie behoud met mezelf, met anderen en met God. Er is geen fijnere basis voor zowel de pieken als de dalen.
This is life.
Zie je wat een verschil één overtuiging maakt.