Natalie Goldberg, een schrijver uit New York, inspireert me met haar schrijfoefening in haar boek 'Writing down the bones' (1986) - deze blogpost is het resultaat van tien minuten schrijven over het woord 'vrijheid'. (Schrijf je mee?! Leuk!)
Wat verlang ik eigenlijk naar vrijheid. De vrijheid om de waarheid te zeggen tegen m'n eigen hart. De vrijheid om fouten te maken, om modder op m'n schoenen te krijgen. Ik verlang naar de vrijheid om te zeggen wat ik denk, zonder filter of wat ik zeg niet te dom, te slim, te raar, te fout of te waar is.
Ik wil vrijheid in m'n lijf, springend en dansend als een lammetje. Speels als een puppy, die rent over vers gemaaid gras, vrolijk plassend over de krokusjes die net moedig hun hoofd naar boven hadden gestoken. Nog niet bezwaard door enige hondenetiquette.
Ik verlang naar onbevangenheid. Niet bevangen door angst voorafgaand aan een actie. Van wat als ik val of struikel, of erger: wat als ik dan niet meer kan opstaan?
Maar tegelijk wíl ik vallen. Wil ik openbreken, een klein beetje, voelen dat ik écht leef, dat ik niet aan de zijlijn sta.
Soms voelt dat zo. Alsof ik diep nadenkend aan de zijlijn van het leven sta.
Alsof ik op zo'n aanlegsteiger sta en er een feestboot is aangemeerd waarop ik mee mag. Daar sta ik, op de steiger, in m'n hoofd de risico's in te schatten of dat gammele bruggetje naar de boot toe me wel zal dragen. En of het feest wel leuk genoeg is. En of het niet zo'n feest is met onbeperkt drinken, waardoor ik halverwege zit opgescheept met van die bezopen debielen die steeds luidruchtiger meezingen met 'I will survive'. En misschien word ik wel zeeziek en kan ik dan niet meer terug naar de kant. Wat dan? En hoe laat komen we überhaupt terug? Ik wil niet te laat naar bed vanavond.
En terwijl ik al die overwegingen maak, zie ik hoe de boot langzaam begint te varen, er ontstaat een gat tussen de aanlegsteiger en de boot.
Dan maar springen. Met het risico op nattigheid.
Daar ben ik nu een beetje.
Laat me het leven maar voelen. Laat me het ongemak maar voelen.
Laat me het soort verdriet voelen dat je een klein beetje openbreekt, waardoor er lucht bij je hart komt.
Mijn drang om te leven is groter geworden dan de drang om pijn te vermijden. Hier gaat het om. Ik zeg het nog een keer.
Laat je drang om te leven groter zijn dan de drang om pijn te vermijden.
Een vrij leven betekent voelen wat schuurt in plaats van een bak ijs leegeten. Of de laatste drie espresso-caramel paaseitjes in het zakje, omdat je niet wil denken aan hoe moe je je voelt en hoe onzeker.
Leven is onzeker.
Leven is voelen dat je onzeker bent.
Onzeker.
En boos.
En verdrietig.
En overweldigd.
En gekwetst soms.
En uitzinnig.
En vol diepe vreugde.
En dankbaarheid.
En dan weer angst of je niet kwijt zal raken waar je zo dankbaar voor bent.
En verveeld.
Verveeld door dagen die er hetzelfde lijken uit te zien en nachten ook. De aaneenrijging van nachtelijke sessies van je lieve jongetje, dat 'maaaaaamaaaaaaaaaaaaaa' huilt. En die - als je dan komt en hem op je schoot tilt - half slapend, met de ogen dicht zijn gezicht in zijn favoriete plekje in je hals drukt, een spoor van snot en tranen in je nek. Hoestend in je gezicht, zo dichtbij. Zo gelukkig voel je je dan, want geen andere hals geeft hem dat. Maar zo moe. Je bent zo moe, want je weet: na 4 uur 's nachts doe je zelden nog een oog dicht.
Dat is leven.
Leven is voelen en ervaren en de ene keer voel je dit en de volgende seconde voel je dat.
Het is een ratjetoe, soms geen touw aan vast te knopen.
Maar het is jóuw ratjetoe.
En in alle chaos heb je hoopvolle gedachten, die op de juiste momenten naar je toe komen. Door vrienden en vriendelijke boeken en mensen die zomaar ineens het juiste tegen je zeggen. Waardoor jíj tegen jou kan zeggen:
'Je mag rusten.'
'Je mag zorgen voor jou.'
'Heb je genoeg slaap gehad? Zo niet, vergeet de rest.
Maar echt liefje, VERGEET DE REST. EN GA NAAR BED.'
Want dan wordt het van ondersteboven naar ondersteonder en bovensteboven.
Vrijheid begint - heel simpel - bij: slaap.
Schrijf je mee?!
Zet een wekker voor 10 minuten.
Pak een notitieboek (met de hand schrijven doet iets anders dan typen op een toetsenbord, maar er is geen goed/fout hoor!) en begin te schrijven.
Begin te schrijven. Ontspan je hand.
Niet nadenken en niet stoppen. Denk niet aan spelling, streep niks door, rustig doorschrijven.
Doordat je zonder filter schrijft, zonder na te denken, komen er woorden die je misschien niet heel bewust zou kiezen, maar die wel binnenin jou zitten.
Je innerlijke criticus mag even rusten nu, het gaat om wat er binnenin jou zit wat eruit mag.
Laat me weten hoe het voor je was! :)