Hoe we soms vergeten te registreren en waarderen hoe hard we werken, waardoor we minder snel kiezen voor rust (terwijl we het wél nodig hebben).
Ik ben helemaal niet zo van het gebruik van cijfers om je prestaties te meten (Check hier mijn blog over onze hyperfocus op cijfers en mijn standpunt daarin.) ... Maar dit vond ik toch een mooie ontdekking!
Laat ik bij het begin beginnen.
Op maandagochtend is er ouder-kind zwemmen in het zwembad bij ons in de buurt. Mijn zoon Benjamin van nét twee jaar is verzot op water. 'Zwimm'n' is naast fietsen op z'n loopfietsje en takken zoeken in het bos z'n favoriete bezigheid.
Maar gaan zwemmen is ook best een klus - vind ik dan.
De klus zit 'em zeker niet in het lekker in het water dobberen met een even overmoedig als aanhankelijk mannetje om m'n nek. Ook niet in het liedjes zingen en waterspelletjes doen met 'de juf'.
Nee. Voor mij zit het 'em in de route vanaf het moment dat je de schuifdeuren van het zwembad door loopt. Alles gebeurt tegelijk. Je moet betalen bij de kassa en een beweeglijk jongetje in de gaten houden (die inmiddels bij alle deurklinken kan en geen angst kent). Daarna, als je een hokje hebt gevonden: je eigen kleren uittrekken (gelukkig, badpak al aan), zijn kleren uittrekken, zwemluier en zwembroek aantrekken, kleding aan een hanger, in een kluisje, klooien met muntje, klooien met sleuteltje, nog even plassen, zoonlief die in het iets te krappe wc-hokje het wc-papier uitrolt als een tapijtje op de natte vloer, om vervolgens glibberend je weg naar het échte zwembad te vervolgen...
Op dat moment ben ik al vrij overprikkeld.
Maar gelukkig is daar het warme water en het plezier dat ons wacht.
Maar dan, na een uurtje vertier, de ROUTE TERUG. Het geklooi met shampoo en douchen en een rekeltje dat getild wil worden. En dan aankleden. Weer klooien met kluisje - waar zat nummer 364 in VREDESNAAM ook alweer? Zoonlief wegtrekken bij de kluisjes, want alle deurtjes moeten even getest worden. Klooien met je kleding die je tegen je aandrukt omdat er geen andere optie is, waardoor alles nat wordt. Hokje vinden. Badkleding die vastplakt uittrekken, terwijl je jezelf en hem probeert droog te maken en je het steeds warmer krijgt en je zoontje moe is en honger heeft (en jij ook) en de lucht in de kleedkamers met de minuut zuurstofarmer lijkt te worden. En je die romper niet dicht krijgt omdat er geen fatsoenlijk aankleedkussen is en je ondersteboven hangt om je half natte sokken aan te trekken - omdat je net per ongeluk in een plasje water was gaan staan. En dan met een rood, bezweet hoofd en ongekamde natte haren langs een spiegel lopen, jezelf zien en denken: dit was mijn angstbeeld van moederschap. (En tóch is het het allemaal waard, eerlijk... ;))
"En dan met een rood, bezweet hoofd en ongekamde natte haren langs een spiegel lopen"
Maar serieus, DAT vind ik een klus.
Oké. Dan even iets heel anders. (De verhalen komen zo bij elkaar, promise.)
Ik heb een smartwatch, een horloge dat onder andere hartslag en inspanning kan meten. Ik kan hem op elk moment instellen op bijvoorbeeld 'cardio', waarna er wordt gemeten hoe hard mijn hart moet werken om de inspanning te leveren die ik op dat moment lever.
Mijn horloge houdt ook bij hoeveel 'matige tot intensieve inspanning' ik in een week lever. De aanbevolen hoeveelheid is 150 minuten. Ik vind het fijn dat een beetje in de gaten te houden, omdat het zo'n lekkere vergaarbak is van alle intensieve beweging die ik krijg, inclusief huishouden en alles. Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat heel veel huishoudelijke dingen met gemak door kunnen gaan voor cardio, omdat m'n hartslag er flink mee omhoog gaat. Yay, minder 'officiële' en lange sportmomenten nodig = lat omlaag!
"Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat heel veel huishoudelijke taken met gemak door kunnen gaan voor cardio"
Logischerwijs zet ik dat horloge dus aan als ik ga sporten, fietsen, wandelen en dus ook sommige huishoudelijke taken. Maar afgelopen maandag dacht ik: laat ik 'em eens op 'cardio' zetten als ik naar het zwembad ga, om dan daarna te kijken hoeveel fysieke inspanning het me eigenlijk kost.
En nu komt het interessante: mijn horloge registreerde 81 minuten matig tot intensieve inspanning op maandag.
81 minuten!
Niet eerder werd ik me zo bewust van het feit dat naar het zwembad gaan met mijn zoontje niet alleen VOELDE als een klus, maar het ook daadwerkelijk wás. Het was een volwaardige cardio workout (naast de stress en prikkels, maar dat bewaar ik voor een andere blog ;)).
"Naar het zwembad gaan bleek een volwaardige cardio workout"
Duidelijk werd ook dat ik tot dan toe die inspanning onvoldoende registreerde en waardeerde.
Dat had trouwens ook gevolgen voor de rest van mijn dag.
Elke maandagavond doe ik namelijk meestal een korte sportsessie op zolder. Maar... op dagen dat we hadden gezwommen voelde ik me zo gedemotiveerd en moe aan het eind van de dag, dat ik er met hangen en wurgen aan toe kwam of het helemaal skipte.
Ik nam aan dat ik liever lui dan moe was. Ten onrechte. Ik had simpelweg geen energie meer aan het eind van de dag. Heel normaal als je er naast een actieve dag ook cardio work-out van 81 minuten op hebt zitten.
"Ten onrechte nam ik aan dat ik liever lui dan moe was"
Kortom: mijn beeld van mijn inspanningen klopte niet met mijn werkelijke inspanningen en ik had een objectief meetinstrument nodig die me met de neus op de feiten drukte.
En hier zit 'em de crux:
Zonder de erkenning van onze inspanning, kunnen we moeilijk kiezen om uit te rusten van die inspanning.
En...
Je snapt waarschijnlijk wel dat dit helemaal niet per se gaat over lichaamsbeweging.
"Zonder de erkenning van onze inspanning, kunnen we moeilijk kiezen om uit te rusten van die inspanning."
Het gaat om een breder principe, namelijk dat van het registreren en waarderen van alle soorten inspanning. Of het nu mentale inspanningen zijn, relationele inspanningen of intellectuele inspanningen, praktische inspanningen, alles. Alles wat energie kost. En... alles waarin je het gevoel kan hebben te moeten presteren...
Hoe vaak vergeten we dat we ergens hard voor hebben gewerkt? Hoe vaak zijn we vooral gefocust op de dingen die we hadden willen doen, maar niet hebben gedaan? Hoe vaak zijn we vooral gericht op wat het ons oplevert (output) dan wat we er aan energie in hebben zitten (input)? (Ga ik nog een blog over schrijven)
Dus, als je wil, bevraag jezelf eens:
Zijn er inspanningen die jij vergeet te registreren en waarderen, waardoor je de (prestatie)druk onbedoeld op laat lopen?
Heb jij de neiging om vooral te focussen op wat je (nog) níet doet of hebt gedaan?
Ik daag je uit om eens aan de andere kant te gaan staan. Ga eens opletten wat je allemaal wél doet, welke inspanningen je levert.
Vier die inspanningen. En geef jezelf de rust die je nodig hebt.
'Vier die inspanningen. En geef jezelf de rust die je nodig hebt.'
Als je het moeilijk vindt, vraag het eens aan de mensen die van je houden. Vaak zijn die milder voor je dan je zelf bent.
Want... als we een reëler beeld krijgen van hoe hard we werken, hoe minder spannend wordt om die verrekte lat eens wat lager te leggen.
Betekent dat dat we niets hoeven te verbeteren? Of niet vaker moeten sporten? Nope. Maar alles wat we willen veranderen, zal dat pas duurzaam doen als we dat doen vanuit rust. En niet vanuit een hijgerig doorhollen.
Liefs, Heleen